Soms geeft het leven je een teken. Een signaal dat je zegt dat het nu de tijd is om een nieuwe stap in je leven te maken. Een stap die misschien wel heel erg spannend is, maar zomaar eens de moeite waard zou kunnen zijn.
Van Wortels Naar Vleugels is mijn nieuwe stap. Graag wil ik mensen meenemen op mijn reis door mijn eigen leven waar persoonlijke ontwikkeling en de ervaringen die ik op doe met mijn kinderen centraal staan. Mijn leven dat net als een boom stevig geworteld is in wat ik heb meegemaakt. Maar ook een leven waarin groei mogelijk is, waarin ik ruimte geef aan mijn eigen vleugels, aan nieuwe kansen en inzichten. Deze blog is mijn manier om die balans te vinden en te delen.
“Wanneer je het gevoel hebt dat je in wel duizend stukjes bent gebroken, dan betekent dat slechts dat er duizend stukjes van jou zijn om van te houden. “
Wortels
In 2013 veranderde mijn leven voorgoed. Ik raakte in een diep dal en belandde in de GGZ. Meer dan een jaar van intensieve groepstherapie volgde en in 2014 was het tijd voor mijn nieuwe begin. Er volgden diagnoses van Persoonlijkheidsstoornis, Depressie, ADD maar ook meerdere trajecten, trainingen en sessies met professionals. Nu, 11 jaar later ben ik getrouwd, ben ik moeder van een fantastische zoon met autisme en (netwerk)pleegmoeder van een chaotische puber met haar eigen rugzakje. Mijn eigen ervaringen hebben me laten zien hoe belangrijk het is om (h)erkenning en steun te vinden. Maar waar vind je die wanneer je vaak het gevoel hebt dat je er alleen voor staat?
Ik kwam begin dit jaar terecht in een online schrijfgroep. Een groep waarin we elke week een thema kregen dat te maken had met ons herstel en ons eigen persoonlijke proces. Thema’s als steun, hoop, kwetsbaarheid, passies, dromen, energie en persoonlijke ontwikkeling. Dat leidde ertoe dat ik na ging denken over hoeveel schrijven mij doet als mens. Het geeft me de mogelijkheid tot zelfreflectie, ik gun mezelf even tijd om stil te staan bij wat er nu echt gebeurt in mijn leven wanneer ik normaal gezien maar door het leven heen race. Maar meer dan dat, het doet me ook echt goed. In de schrijfgroep deelden we onze verhalen ook met elkaar en vooral daar merkte ik dat het fijn is dat je er als mens niet alleen voor staat, ook al voelt dat soms wel zo.
Vleugels
Dus nu dan een blog. Een plekje waar ik mijn ervaringen en verhalen wil delen. Ervaringen als ouder, pleegouder, maar ook als iemand die zelf veel heeft meegemaakt en blijft mee maken. Ik wil schrijven over veerkracht, over groei en hoe je ondanks alles je vleugels uit kunt slaan en de beste versie van jezelf kan en mag zijn. Of je nu zelf een kind met speciale behoeften hebt, zelf worstelt met je eigen wortels die soms verstikkend kunnen werken hoe erg je ook je best doet, of als je gewoon iemand bent die op zoek is naar (h)erkenning en steun – hier ben je welkom.
Mijn verhaal is er een van groei, leren, vallen en opstaan. Steeds opnieuw ontdekken hoe sterk we kunnen zijn terwijl we ons af en toe afvragen hoe sterk we dan wel niet moeten worden wanneer het leven soms echt gewoon even teveel lijkt te zijn. Ik hoop dat deze blog voor jou een plek wordt waar je je thuis kunt voelen. Als je het leuk vindt kan je een berichtje achterlaten. Ik hoor graag ook jouw verhaal.
Geef een reactie