Er zijn verschillende soorten liefde. Liefde tussen partners, liefde tussen ouder en kind, liefde tussen vrienden, liefde voor de mooie dingen in het leven en nog veel meer. Wanneer je je geliefd voelt, dan sterkt dat je zelfvertrouwen, het zorgt ervoor dat je positiever naar het leven kan kijken en het geeft je een gevoel van geluk. Maar wat als het zeggen ervan moeilijk is?

Een van de soorten liefde die me de rest van mijn leven bij zal blijven is het ontstaan van de liefde voor mijn kind. Toen hij in mijn armen kwam dacht ik even: “Is dit het nou? Is dit mijn kind?” maar binnen een minuut kwam er een soort oerkracht over me heen. Een gevoel dat ik nog nooit in mijn leven had ervaren. Als er ooit iemand dit wezentje kwaad zou doen, dan zouden ze met mij te maken krijgen.

Liefde moet groeien

Bij mijn man en mij was het compleet anders. Onze liefde was alles behalve liefde op het eerste gezicht. Het was eerlijk gezegd het tegenovergestelde. Er was totaal geen klik, geen vonk, helemaal niks. Maar toen die er eenmaal was bleek die sterker te zijn dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Vooral als we kijken naar de tegenslagen en obstakels die we in ons leven mee hebben gemaakt, weet ik zeker dat we het zonder onze liefde voor elkaar nooit hadden gered.

Liefde is er soms spontaan, en soms moet liefde groeien. Het is een organisch proces dat afhankelijk is van vele factoren. Je heden, je verleden, je triggers en zowel je sterke als zwakke punten. Het is niet makkelijk om een plekje in mijn hart te krijgen. Ik ben als kind gepest, heb vriendschappen verloren door onbegrip en ik heb een nogal lastige vertrouwensband met mijn familie en dat alles heeft zo zijn littekens achter gelaten.

Die littekens hebben een soort van prikkeldraad om mijn hart heen gebouwd. Niet alleen een muur, maar volgens een psycholoog bij wie ik in behandeling ben geweest: “een complete vesting compleet met slotgracht en ophaalbrug.” En laat dat nou een kleine kink in de kabel geven wanneer verbinding met andere mensen wil maken, zoals een pleegkind dat bij je in huis komt wonen.

Vier woorden, duizend drempels

Vier kleine woordjes met een nogal grote betekenis. Nou ja, soms dan. Andere keren is het gewoon een riedeltje dat je uit gewoonte uitspreekt. Vlak voordat je ophangt na een telefoongesprek, ’s avonds voor het slapen gaan of wanneer je het huis uit gaat. Maar toch ligt er ook een hele grote kracht in deze woorden, vooral wanneer iemand moeite heeft om het te voelen of te uitten.

Ik weet nog toen mijn vader op zijn sterfbed lag. Mijn moeder en ik zijn in de week die hij in de hospice lag elke dag bij hem geweest. We hebben veel geleerd over mijn vader, dingen die we nooit echt wisten omdat er er nooit over praatten. En ook heb ik niet tegen hem gezegd dat ik van hem hield, en hij ook niet tegen mij. Na zijn overlijden heeft dit me nog heel veel verdriet gegeven. Waarom kon ik het niet zeggen? Waarom heeft hij het niet gezegd? Betekende dat dan dat we minder om elkaar gaven?

Zijn deze woorden dan zo belangrijk? Mijn zoon heeft mij nog nooit gezegd dat hij van mij houdt. Hij zegt: “Ik vind het bij jou super lief.” En als ik eerlijk ben, vind ik die woorden nog veel mooier dan het standaard vierluik. Het is typisch hem, het is hoe hij het voelt en niet beinvloed door de maatschappij. Het geeft precies aan hoe de vork in de steel zit en het versterkt de band tussen ons.

Ik wil wel, maar ik durf niet

Nog steeds heb ik moeite om de woorden te zeggen. Tegen mijn zoon en tegen mijn man is het inmiddels normaal. Het floept er meerdere keren per dag uit zonder erbij na te denken. Bij de rest van de wereld, mijn moeder, mijn familie, mijn pleegdochter, is het compleet anders. Betekent dat dan dat ik niet om ze geef? Nee natuurlijk niet.

Mijn pleegdochter geeft aan dat ze het moeilijk vindt dat ik het niet zeg. Het zorgt voor een afstand tussen ons terwijl ze niet wil dat die er is. Het doet me pijn, maar ik wil ook niet tegen haar liegen. Ik wil niet dat het ‘nep’ is omdat ik het alleen maar zeg om te zeggen. Ik voel blokkades, ik voel onzekerheid. Een soort van angst dat het fout gaat, angst dat ik pijn word gedaan door de conflicten die we soms hebben. Dat mijn hart weer pijn wordt gedaan omdat ik iemand toe laat.

Ik probeer het te laten zien met dingen die ik doe. Een leuk iets voor haar knutselen, een luisterend oor bieden wanneer ze het moeilijk heeft. Simpele dingen zoals haar met de auto ergens naartoe brengen, eten koken dat ze lekker vindt, samen leuke kleren uit zoeken. Maar toch is het niet hetzelfde. Toch zijn het niet die vier woordjes die ze zo hard nodig heeft om te voelen dat ik ook om haar geef, dat ook zij belangrijk voor me is.

En waarom het me niet lukt? Ik zou het niet weten. Het is iets waar ik regelmatig mee worstel. Ben ik kapot? Is er iets mis met mij? Zal ik ooit meer dan twee mensen volledig binnen durven laten in mijn hart? Het doet me pijn en het zorgt ervoor dat ik me niet fijn voel. Maar ik durf niet. Ik ben bang. En ik hoop dat het ooit over gaat.

Wil je op de hoogte blijven wanneer er een nieuwe blog online komt? Schrijf je dan nu in voor de nieuwsbrief